Náttmál

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt
ónytjunginn ól ég í mér, frá blautu barnsbeini
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt
tel það ei mín tignarspor, ég eitrið saup svo ört
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt
austanþokan mjakast nú fjær, eins og jötnar á himninum
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt
þreyttur hleyp að heiman á ný, rétt eins og sólin sest æi sæ
Senn koma siðirnir nýju, leiðin ljóta að baki er
Skömmin hún gaf mér frelsi, kalda fjötra ei lengur ber
Hann faðir minn ól mig upp, á annan veg en fór
Ég óttasleginn andann dreg, en brosi með sjálfum mér
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt
vinátta er vegin til fjár, ég aldrei sá þennan leik
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt
lítill drengur flýr nú til fjalls þar sem óttans klukka ei slær