Vellos Camiños de Vellas Árbores

Longos paseos invernais
Noites longas de choiva incansable
Sobre follas percorremos
Vellos camiños de vellas árbores
Que ven pasar os seculos máis escuros
Xamáis vividos
Días de dicir, dicir adeus
Adeus, adeus bosques meus

Compañeiros leais das nosas vidas e as nosas mortes
Bidueiros, carballos e viscos
Freixos, teixos e sabugueiros
Sempre xerosos, sempre incansables
Cheos de paz e sabedoria
Destruindo os nosos medos
Dando a benvida o descoñecido