O diaño das tebras

Das tebras da profundidade do abismal paramio xurdín arreconchegado nos meus desexos non cumpridos
Por mor da túa razonada teima irracional de seguir no teu trono de mediocridade con mórbidos súbditos
E o meu ignorado berro sen folgos
Atravesoute coma unha pantasma
Sen te inmatures... ¡maldito!
E polas circunstancias transformeime...
E tamén o quixen, no diaño
Dos teus pasadelos
Mais arredor de min creei as máxicas árbores que sempre vexo nas oníricas paisaxes e me lembran
A daga que se crava no corazón mesmo de noite mentres o son da ramaxe mistúrase coa escuridade da nosa inmortal presencia...