Siostry

Młodości, siostro młodsza dzisiejszego ja
Wiosno mojego roku
W rdzy żył krwi świeżej kropla, bladych wspomnień blask
Snu uśmiechnięty spokój
Nim mnie zawołał cień
Wyrósł spod ziemi mrok
A noc opadła z chmur nad umarłym lasem
Inny świat, inna ja, w jasnym śnie jasna twarz
Gdzie odeszło światło?

Oglądam cię z oddali, gdzie mnie rzucił czas
Jak rośniesz
I swoim śmiechem słońce poisz

Znam liści krzyk każdego z lat
I z każdym rokiem bardziej
Pozwala mi się zbliżyć świat
Odkrywać życia twarze
Odrzucam cień, rozświetlam mrok
Dopóki tylko można
Wiosenny świt, co nie chciałby
Nic wiedzieć o wieczorze
Tarnina chmurą drobnych białych kwiatów
Wybuchać będzie raz po raz I raz po raz
Ja jestem świat - galeria świateł I zapachów
Po brzegi pełna przeżywanych stokroć wzruszeń

Do pełni jeszcze cień
Do pełni jeszcze śmierć, o którą można prosić już bez lęku
Gdy liści krzyk umilknie, by zespolić się z jesienną nocą
Lecz teraz śmierci z daleka skinąć, gdy zamajaczy
Wśrod skarlałych drzew dawnego sadu
Lecz teraz płonąć, rosnąć, płynąć, być wiatrem, wodą
I swoim śmiechem słońce poić

Odnalazł mnie świat, którego nie chciałaś znać
Trwający we mnie zawsze podskórną tęsknotą
Północny chłód, skryty w korzeniach drzew
Pod jasnym niebem letniego południa
I pochyliłam się nad śniącym w cieniu liściem
Co w zagłębieniu dłoni chłodną kroplę chronił
Dotknęłam jej pragnieniem spierzchniętych warg
I spiłam z gładkiej blaszki niebieski nocny cień

Krzyczące liśćmi lata wypełniły się
O śnieg bez lęku proszę
Młodości, siostro młodsza, mój daleki śnie
Wśród nocy ty idziesz za mną
Swoim śmiechem słońce poisz