Ay, ay, ay
Ay, ay, ay
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
Era la alegría de mi calle
La banda sonora de mi hogar
Toda la mañana en el balcón
Se formaba la revolución
El canario estaba bien cuida'o
Y vivía mejor que yo
Pero le llegó la hora
Y el cielo se lo llevó
Ese personaje amarillo
Ese lindo pajarillo
Me ha dejado solo y aburrido
Y las flores se ha hecho un churrillo
Ay, ay, ay
Ay, ay, ay, ay
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
La culpa la tuve yo
Que lo sacaba allá al balcón
Y se me olvidó meterlo
Y le dio una insolación
Ay, Dios mío, qué triste
¿A quién le voy a echar el alpiste?
Ese pajarillo vacilón
Que me ha roto el corazón
Yo con su boca me dije
Cuando le vi estirar la pata
No sé qué voy a hacer sin él, sin él
Ay, ay, ay
Ay, ay, ay, ay
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
Antes, cuando vivía
Las chiquillas me querían
Y ahora que la palmó
Estoy hecho un solterón
Ay, ay, ay
Ay, ay, ay, ay
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)
(Ay, qué pena me da que se me ha muerto el canario)
(La dicha de mi mujer y las muchachas del barrio)