Söngurinn sem ómar á milli sstjarnanna

Þú vildir ekki hlusta á neitt nema
Sönginn sem ómar á milli stjarnanna
Allt annað var aðeins hjóm
Sem þú leiddir hjá þér eins og vondan draum

Þú vildir ekki einu sinni
Hlusta á eigin hjartslátt
Sem drukknaði og hvarf
í ofbeldisfullum skarkala himinhvolfsins

Með sverði dróstu línu í sandinn
á milli þín og mannanna
Og við horfðumst í augu yfir
órjúfanleg landamærin

Þú fylltir bikar þinn af stöðnuðu vatni
Og drakkst og harmaðir vonbrigðin
Sem ásækja þig sem draugur
Sem ásækja þig sem illur draugur

Með hatrömmum rúnum fláðirðu
Holdið sem fangelsaði þig
Með ólgandi þulum ófstu þér
Nýja hlekki, þyrnótta

Með skjálfandi höndum
Rótaðirðu í rakri jörðinni
Og sáðir formælingum
þinni eigin fordæmingu

Þar sem þú lagðist í moldina
Og lofaðir sársaukann
Og þjáninguna sem þú ræktaðir
Eins og illgresi innra með þér

Þar sem þú lagðist í moldina
Og lofaðir sársaukann og þjáninguna
Uxu harðgerð villiblóm
Þú lofsamaðir sársaukann og þjáninguna

Þessi veröld er gröf sem bliknar í samanburði við
Sönginn sem berst mér úr tóminu
Sagðirðu og hörfaðir í ylmjúkt myrkrið
Hvarfst mér frá augum fyrir fullt og allt